Spannend doosje

'Van huis uit waren dit soort dingen nooit gestimuleerd. Maar ik leerde )aap kennen in die tijd en hij moedigde me aan. Hij leefde als een Renaissancemens: je hoeft je niet te beperken tot één ding, één richting, zei hij. je kunt alles doen wat het leven te bieden heeft. Door hem ben ik ook gaan pottenbakken en later fotograferen. Heel anders, dat pottenbakken, merkte ik. je kunt veel minder strak, figuratief en klein werken. En glazuren vind ik moeilijk: het is net koken, al die ingrediënten bij elkaar en dan maar afwachten of het lukt. Dat kan ik niet altijd opbrengen.

Een nieuwe techniek leren om een bepaald sieraad te kunnen maken vind ik makkelijker. Daar ligt mijn hart toch het meest. Ik ga net zolang door tot het lukt. Ik zet door. Het zal me lukken, denk ik dan. Daar kan ik dagen mee bezig zijn. Zo maakte ik een keer een doosje van alpaca dat eruit zag of het uit elkaar zou barsten, maar met een band bijeengehouden werd. Alpaca is hard, het was lastig om die spanning in dat materiaal te krijgen. Cees Post, mijn tweede begeleider na Robert Smit, zei: waarom doe je het niet in zilver, dat is veel makkelijker. Maar dat wilde ik niet, daar was ik te zuinig voor. Stel je voor dat ik iets zou verspillen! Dus ik ben doorgegaan en was erg tevreden over het resultaat. juist die hardheid. Zilver is zachter en daardoor ook een beetje soft.

Het liefst maak ik series. Ik begin met een concept, een idee en zo'n thema werk ik dan uit in een reeks. Mijn serie hommages bijvoorbeeld, sieraden geïnspireerd op Magritte, Dalí en Witlink.

Doosjes komen steeds terug in mijn werk. Doosjes, randen en kaders. Er gebeurt trouwens wel altijd 'iets' in die randen. Ook in mijn vak, taxonomie, houd ik me bezig met het indelen van schimmels in soorten. Nauwkeurig kijken, netjes rangschikken. Ik denk dat ik genetisch ben besmet. Mijn grootvader en moeder waren ook van die pietjes precies. Mijn opa kon blindelings iets uit de kast pakken. Ik doe het zo en tegelijkertijd vind ik het niet goed. Ik wil eraan ontsnap­pen, dat keurslijf, die regels, nooit eens wat improviseren. Een kunstenaar hoort een bohemièn te zijn; de ene dag geld en dan weer niets. Hij kijkt wel wat er op zijn weg komt. Terwijl ik vastheid nodig heb. Een inkomen, precies zoals ik ben opgevoed. Gelukkig hoef ik niet te leven van mijn sieraden. Ik kan het combineren met een verantwoordelijke baan.'

Kinderen te koop
Terug