Kinderen te koop

'De eerste keer dat ik mijn sieraden en keramiek tentoon­stelde, was bij een vriend. Er kwamen mensen binnen die vroegen of mijn werk te koop was. Nee!, antwoordde ik. Dat vond ik moeilijk. Het zijn toch een beetje mijn kinderen.

Maar jaap was daar heel duidelijk over: wie exposeert, moet ook verkopen. Daar dacht ik over na. Als iemand geld over heeft voor iets wat ik heb gemaakt, dan weet je eigenlijk wel dat het goed terechtkomt, omdat die persoon het echt mooi vindt. jaap is toen de galeries langsgegaan. Zelf durf ik dat niet. Bang voor kritiek, misschien. Wie zijn nek uitsteekt..., zegt hij dan. ja, ja, dat weet ik ook wel.

Ik wil graag waardering en ik wil ook wel erkenning. Mijn vader was nooit zo scheutig met complimenten. Hij vergeleek mij altijd met klasgenoten om te kunnen zien welk niveau ik had. Kwam ik thuis met een proefwerkcijfer, vroeg hij: wat hadden de anderen? Ik was een middelmatige student, maar ik werkte hard. Ze kan aardig meekomen, zal hij hebben ge­dacht. Ik wilde alleen zo graag een keer horen dat hij trots op me was. Maar dat soort dingen komen wel meer voor tussen ouders en kinderen, denk ik.

Deze overzichtstentoonstelling... ik vind het natuurlijk leuk om al mijn sieraden bij elkaar te zien. Een mooi geheel. Vrien­den kunnen komen kijken... jaap wilde meer aspecten laten zien. Keramiek, de foto's... Die foto's, daar doe ik trouwens

echt niets aan. Ik knip met zo'n 'luiheidscamera' en laat ze afdrukken. Als je duizend foto's maakt, zitten er altijd wel een paar bij die je kunt exposeren. jaap zegt: je kijkt goed. jij weet de sfeer mooi te pakken, zei iemand anders laatst. Maar zelf zie ik dat niet zo.

Zo'n expositie gaat eigenlijk wel ver. Ik beteken iets. Dat is toch voor schrijvers, voor mensen die beroemd zijn? En dit boekje, dat is echt gênant. Ik vind niet dat ik daar recht op heb.

ja... en tegelijkertijd is het ook leuk dat het gebeurt.'

Terug