Cees Post over Maudy

'Maudy en ik troffen elkaar in 1974 in Voorschoten. Ik was gevraagd om als docent een cursus edelsmeden te begeleiden. Het was voor mij de eerste keer. je hebt dan enige tijd nodig om je cursisten te leren kennen. 

'Ik had al gauw in de gaten dat ik in Maudy een cursist had getroffen waar elke docent van droomt. Ze had geheel eigen ideeën over wat ze wilde maken, onderscheidde zich ook in de manier waarop ze die vorm gaf'.

 Ze had een wonderbaarlijke gedrevenheid om te realiseren wat ze wilde. Consequent werkte ze in alpaca (een alliage van koper, zink, nikkel en een beetje zilver), niet het gemakkelijkste materiaal. Het was haar op het lijf geschreven. Nu werkt ze veel meer in zilver. Er was sprake van een wederzijdse inspiratie. We dachten in dezelfde vormentaal. Toen ik later haar keramiek zag, ontdekte ik dezelfde consequentie om een idee uit te werken en vorm te geven. Mijn voornaamste rol als docent is geweest dat ik heb geprobeerd haar ervan te overtuigen dat het belangrijk was wat ze maakte, dat haar sieraden je dwongen om te kijken. Zelf sprak ze er altijd relativerend over. In mijn ogen is ze veel te bescheiden. Ik blijf nieuwsgierig naar haar verdere ontwikkeling. Het is jammer dat tijd haar belemmert meer te doen. Maar de betekenis die je hebt hoeft niet te worden afgemeten naar de hoeveelheid.'

Terug